นามของข้าคือหว่านโหรว

ผู้คนกล่าวกันว่าถ้าหากชีวิตช่วงแรกราบรื่นเกินไปครึ่งหลังจะเต็มไปด้วยขวากหนาม ในวัยเยาว์เขาคือองค์รัชทายาทผู้เย่อหยิ่งไม่เห็นหัวใคร ส่วนนางเป็นเด็กสาวอายุน้อยชอบเอาชนะ ตาชั่งของสวรรค์ไม่เคยลำเอียง ครึ่งแรกของชีวิตดีเกินไปเรื่องทุกข์ใจจึงถาโถมเข้ามาในตอนหลัง

จากว่าที่ชายารัชทายาทกลายเป็นฮูหยินของแม่ทัพที่อายุห่างกันสิบปี จากสตรีที่ผู้คนชื่นชมกลายมาเป็นหัวข้อสนทนาในร้านน้ำชา

ท่านหญิงชิงหลีผู้สูงส่งในวันวาน พริบตาเดียวถูกเรียกขานว่านางจิ้งจอก นางปีศาจและมัจจุราช

"สำหรับข้าเจ้าคือหว่านโหรว" ยังคงเป็นหว่านโหรวคนเดิม หาใช่สตรีในเรื่องเล่าของผู้อื่น "เพียงแค่หว่านโหรวก็พอแล้ว"

"เฟิ่งหลิง แม้แต่นกยูงหรือไก่ฟ้ายังหลงตัวเองไม่เท่าท่านเลย" นางกวาดตามองเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้ารอบหนึ่ง "ต่อยตีท่านสู้ข้าไม่ได้ ร่ำเรียนตำราข้าไปไกลกว่าท่านหลายสิบลี้ องค์รัชทายาทเพคะ นอกจากตำแหน่งที่ท่านได้รับเพราะเป็นสายเลือดของฮ่องเต้และฮองเฮาแล้วท่านยังมีอะไรเอามาอวดได้อีก"

เฟิ่งหลิงหัวเราะด้วยความโกรธ "เจ้าสมควรเพิ่มคุณสมบัติเข้าไปอีกสองข้อ ข้อแรกคือปากจัด ข้อที่สองคือเต็มไปด้วยมารยาเปลี่ยนสีหน้าเร็วยิ่งกว่าจิ้งจกเปลี่ยนสี สองข้อนี้ข้าไม่มีคุณสมบัติแข่งกับเจ้าแน่นอน"